Ostaće zabeleženo da će od maturanata 1952. kruševačke Gimnazije jedini otići u glumce. Zapravo je već za gimnazijskih dana bio glumac, kažu nezaboravan kao Mitke u „Koštani“, u ulozi sa kojom je kasnije i primljen na Pozorišnu akademiju u Beogradu, mada je nastupao i u drugim gimnazijskim predstavama.

U Kruševačkom pozorištu nije glumio, ali je u njemu, zapisano je u gimnazijskoj hronici Radmile Mišić, „proveo i sve časove sa kojih je bežao iz škole, ali u sali, ne na bini“. Maštajući sve vreme da se nađe baš na tim „daskama koje život znače“ i koje su zatim postale njegov konačni izbor, naravno uz televiziju i film.

Interesantno je i malo poznato da je Šijan Taškovu pozorišnu ulogu Bilija Pitona u “Maratoncima” na velikom platnu dodelio Zoranu Radmiloviću. Našto mlađa publika ga pamti kao Božidara Majkovića u TV seriji “Bolji život” Siniše Pavića.

Načić je često sa ponosom isticao svoje cincarsko poreklo. Tako je između ostalog voleo i da “pojašnjava” svoje neobično ime. Glumu je diplomirao na FDU u Beogradu, u klasi čuvenog profesora Mate Miloševića, a oni koji su ga poznavali voleli su da ističu da je tih, jednostavan, skroman i povučen čovek. Mnogima je za oko zapalo i da su ga nepravedno godinama zaobilazile prestižne pozorišne i filmske nagrade.

Igrao je u više od šezdeset pozorišnih predstava, a čitavih deset godina briljirao je u monodrami “Ne pucaj bre”. Snimio je dvadesetak filmova, a na velikom platnu debitovao je 1960. godine u “Bolje je umet”. Ostaće upamćen i po filmovima “Bokseri idu u raj”, “Majstor i Margarita”, “Čudo neviđeno”, “Ćao inspektore”, “Nije lako sa muškarcima”, “Sabirni centar”…

Umro je 1993. godine u Beogradu u 58. godini.