Pavle Stefanović (Kruševac, 22. mart 1901 — Beograd, 29. oktobar 1985) je filozof, estetičar, esejista, muzički pisac, kritičar i književnik.

Pavle Stefanović je rođen u Kruševcu 1901. godine u porodici intelektualaca. Otac Svetislav Stefanović bio je lekar, pesnik, kritičar i prevodilac Šekspira. Majka Milana Stefanović, rođena Bota, studirala je psihologiju i pedagogiju na Univerzitetu u Cirihu (Švajcarska). Pavle Stefanović je bio filozof, estetičar, esejista, muzički pisac, kritičar, književnik. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu univerziteta u Beogradu 1926. godine. Radio je kao bibliotekar u Univerzitetskoj biblioteci u Beogradu (od 1926. do 1948.), potom kao muzički komentator u Radio Beogradu (od 1948. do 1956.). Još u deceniji pred Drugi svetski rat postavši poznat kao muzički pisac i kritičar, Stefanović je, uporedo, napredovao u struci bibliotekara. Bio je svestrano angažovan u Društvu jugoslovenskih bibliotekara, član Beogradske sekcije i član Uprave Društva od 1931.

Pavle Stefanović kao bolničar u srednjem redu desno pored vojnika sa čalmom na glavi, bolnica u gimnaziji u Kruševcu,1912.

U periodu pre Drugog svetskog rata vodio je govorni hor društva Abrašević za koji je pisao pesme i pripremao nastupe. Počevši od ranih tridesetih oglašavao se kao muzički kritičar u listovima Pravda, Štampa, Muzički glasnik, Vreme i drugim. Posle oslobođenja nastavio je da piše. Više stotina tekstova, osvrta, kritika i eseja Pavle Stefanović je objavio u časopisima Književnost, Delo, Izraz, Pozorište, Scena, Vidici, Književne novine, Savremenik, Politika, NIN, za programe Radio Beograda i druge. Izdvaja se njegova saradnja sa Trećim programom Radio Beograda. Između marta 1941. i marta 1945. nije objavio ni jedan tekst. Pavle Stefanović bio je čovek veoma širokih interesovanja. Njegov tematski opseg je zahvatao sve umetnosti, pa se pored muzičke kritike bavio i estetikom umetnosti i esejistikom. Pisao je o svim umetničkim oblastima – muzičkoj, likovnoj, pozorišnoj, književnoj, filmskoj. Pavle Stefanović je objavljivao prozu, najpre u periodici a potom u knjizi proze Gavrilo Kuželj. Vođen umetničkom radoznalošću, bio je i glumac u filmu Kičma Vlatka Gilića. Isticao se izuzetnom erudicijom i predavačkim darom. Na javnoj sceni Srbije i tadašnje Jugoslavije, držao je predavanja, nastupao na programima radija i televizije, tumačio dela klasične i, s posebnim afinitetom, dela i pravce moderne umetnosti. U najužem krugu Pavlovih prijatelja bili su Josip Slavenski, Ljubica Marić, Olga Jevrić, Enriko Josif[5], Mileta Sajić, Branimir Sakač, Radomir Konstantinović i drugi. Pratio je književni, muzički, likovni i uopšte kulturni život Srbije i tadašnje Jugoslavije, a posebno se ističu mnogobrojni tekstovi koje je posvetio festivalima koji su se tokom 60-tih godina prošlog veka osnivali u svim krajevima zemlje. Tako je redovno pratio Bemus, Bitef, Festival kamerne muzike u Slatini Radenci, Tribinu jugoslovenske muzike u Opatiji, Zagrebački Bienale...

Pavle i Josip Slavenski, 1938.

U Beogradu 2016. godine je održan multidisciplinarni naučni skup O ukusima se raspravlja. Pavle Stefanović (1901‒1985.). Organizatori su bili Udruženje kompozitora Srbije – Sekcija muzičkih pisaca i Muzikološko društvo Srbije.

Knjige:

Tragom tona (Svjetlost Sarajevo, 1956)
Gavrilo Kuželj (Nolit, 1974)
Eseji, (Nolit, 1982).
Um za tonom (Nolit, 1986)
Putevima simfonije (Centar za istraživanje javnog mnenja, programa i auditorijuma RTS-a 2009.)

Nagrada Pavle Stefanović

Udruženje kompozitora Srbije od 2016. godine dodeljuje nagradu „Pavle Stefanović“. Nagrada se dodeljuje na predlog stručnog žirija Udruženja kompozitora Srbije za muzički esej, kritiku, osvrt, prikaz (zbirku tekstova, predavanje, ciklus emisija itd.) objavljen u štampanim ili elektronskim medijima tokom prethodne godine na teritoriji Srbije.